Ξέρω τι σκέφτεστε... κείνη τη διαφήμιση στην τηλεόραση... Τι θα λέγατε να την ξεχάσουμε τελείως; Όσο για τον τρόπο, σαν τον έχω έτοιμο. Η εμφάνιση μια μπάντας που έκανε τον κόσμο να παραμιλάει.

Μπήκαμε άνετα στο χώρο γύρω στις εννιά. Διάφορα δωράκια και σφηνάκια κατά την είσοδο (τα give away από τους σπόνσορες δηλαδή) έκαναν τον κόσμο να ασχοληθεί για λίγο με κάτι άλλο. «Ξαναγυρίσαμε» στα της συναυλίας, παρατηρώντας το μαγαζί που μας φιλοξενούσε. Ένα υπόστεγο με μια σκηνή πολύ ωραία στημένη στη μία άκρη της... Λες να «εξοστρακίζεται» ο ήχος; Λες αυτό, λες το άλλο;

Τίποτα, τίποτα... ούτε αυτό ούτε το άλλο. Βγαίνοντας στη σκηνή το support, ήτοι οι 3 on the road, και παίζοντας τις πρώτες νότες, μας απάλλαξαν από το βραχνά. Καλός ήχος, θα ήθελα λίγο πιο πάνω τα τύμπανα και δη τα πιατίνια, πλην όμως τα παιδιά από την συμπρωτεύουσα ακούστηκαν πολύ καλά και έπαιξαν ακόμα καλύτερα. Πολύ καλοί όλοι τους στα όργανά τους (ηλεκτρακουστική/φωνή, πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα), τρομερή φωνή και ο τραγουδιστής αλλά και ο πληκτράς και περίσσιο κέφι. Ξεκίνησαν με δικό τους κομμάτι, συνέχισαν με το “Sympathy for the devil” (Stones), to “Fuck you” (Archive – εδώ τραγούδησε ο πληκτράς), to “Personal Jesus” (Depeche Mode) και έκλεισαν με το “With a little help from my friends” (Beatles – έτσι όπως το διασκεύασε ο Joe Cocker). Μπράβο, παίδες, περάσαμε πολύ καλά.

Τίποτα δεν προοιώνιζε τη σφαγή που θα ακολουθούσε. Το – επίσης – κουαρτέτο των ΤΥΑ βγήκε στη σκηνή και τα διέλυσε όλα. Προσέξτε το στήσιμο. O Joe Gooch τσάκισε το Gibsonέτο του και τραγούδησε καταπληκτικά. Solo, ρυθμοί, τα πάντα. O Leo Lyons ξεκατίνιασε το μπάσο του, παίζοντας με ένα φοβερό στυλ, σίγουρα αποτελεί μια απ’ τις επιρροές του Harris, με δάκτυλα που εξαφανίζονταν από την ταχύτητα. O Chick Churchill ισοπέδωσε τα πλήκτρα που είχε μπροστά του, παίζοντας ό,τι ήθελε και όπως ήθελε. Πίσω τους ένας ντραμίστας που δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτα. Τα έσπασε όλα, έκανε και σόλο, δεν άφησε τίποτα όρθιο. Ο Ric Lee παρουσίασε την υπόλοιπη μπάντα και απένειμε τα εύσημα στον Gooch, που αν και «μόλις» έξι χρόνια στο συγκρότημα, έχει δώσει πολλά πράγματα. Οι τέσσερις κύριοι μας χάζεψαν τελείως με το επιθετικό στυλ και τα άψογα εκτελεσμένα δωδεκάμετρα. Τέτοιο τσαμπουκά στη σκηνή έχω δει σε πολύ λίγα live. To χάσιμο στο σημείο που έπαιζαν και θέματα από άλλα τραγούδια (μεταξύ αυτών και του “Smoke on the water”) ήταν τουλάχιστον μαγικό. Ναι, και το “I’d love to change the world” έπαιξαν, πάντα το παίζουν άλλωστε. Χάρηκα παρά πολύ το γεγονός ότι πολλά γκρίζα κεφάλια πάλλονταν και άστραφταν σε κάθε τραγούδι της μπάντας. Υπήρχαν πολλοί οπαδοί το Σάββατο. Από παλιά κιόλας. Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως ήταν η απίστευτη απόδοση του σχήματος. Τα πήραν και τα σήκωσαν όλα! Και είπαν ότι θα ξανάρθουν τον Ιούνιο για να παίξουν σε Θεσσαλονίκη και Λάρισα. Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα. Ναι, με το ίδιο support.

Setlist : Working On The Road, King Of The Blues, I’m Calling, Angry Words, Big Black 45, 50.000 Miles Beneath My Brain, A Hobbit, Love Like A Man, Slip Slide Away, I'd Love To Change The World, Good Morning Little Schoolgirl, I Can’t Keep From Crying, I'm Going Home, Reasons Why, Choo Choo Mama

Κώστας Κούλης